Συχνές ερωτήσεις για παιδί

Τα ερωτήματα που θέσατε είναι πολλά και δε μπορώ να απαντήσω πλήρως σε όλα εδώ.  Μπορώ όμως να θέσω κάποια γενικά σημεία υπόψη σας που πιστεύω σας αφορούν, αλλά και κάποια σχόλια ιδιαίτερα για τη δική σας περίπτωση.

Η ανατροφή παιδιών, ειδικά στη νηπιακή ηλικία, έχει πάντα κάποιες ιδιαίτερες προκλήσεις, αφού σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά αναζητούν την ταυτότητα και την αυτονομία τους.  Παράλληλα, παραμένουν μικρά παιδάκια, με έντονες συναισθηματικές ανάγκες από τους πρωταρχικούς φροντιστές τους (συνήθως γονείς, κυρίως τη μητέρα).  Έχουν ανάγκη από φροντίδα, πολλή τρυφερότητα, κατανόηση, σημασία και αποδοχή.  Επίσης, από οριοθέτηση, αλλά όχι πειθαρχία, επιβολή και τιμωρία.  Οριοθέτηση σημαίνει αυτο-προστασία, αυτοσεβασμός και σεβασμός των άλλων και του περιβάλλοντος, όχι πειθαρχία και υπακοή στους μεγαλύτερους.  Η οριοθέτηση καλλιεργεί την αυτοεκτίμηση και τον αυτοέλεγχο, ενώ η πειθαρχία τα υποσκάπτει.  Αυτά πολύ συνοπτικά.

Στο πλαίσιο αυτό δε χρειάζεται να έχετε πειθαρχημένα παιδάκια, ούτε να τους επιβάλλετε κάποιες αλλαγές.  Μπορείτε να τα διδάξετε πολλά σωστά και χρήσιμα πράγματα και η υπακοή δεν είναι ένα από αυτά.  Επίσης, στην πράξη η υπακοή δεν επιφέρει μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα, ενώ για να προχωρήσει αναπτυξιακά ένα παιδί (π.χ. διακοπή του μπιμπερό), πρέπει να είναι έτοιμο συναισθηματικά.  Γι' αυτό και οι συμπεριφορικές τεχνικές π.χ. της επιβράβευσης που αναφέρατε, σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως αποτυγχάνουν.

Σχετικά με τον ύπνο, περίπου 50% των μικρών παιδιών δεν κοιμούνται συνεχόμενα το βράδυ, έτσι δε θεωρείται αφύσικο και ανησυχητικό αυτό.  Επίσης, στις πλείστες χώρες του κόσμου (εξαίρεση η Αμερική και πολλές ευρωπαϊκές χώρες) τα παιδιά κοιμούνται μαζί με τους γονείς για τα πρώτα χρόνια της ζωής τους και σταδιακά μεταφέρονται στα δωμάτια τους, χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα στην ανάπτυξη τους.  Πριν από μερικές δεκαετίες αυτό συνέβαινε συστηματικά και στην Κύπρο, όταν τα σπίτια ήταν πιο μικρά και δεν υπήρχε αυτή η άνεση.

Από αυτά που διαβάζω επίσης στο γράμμα σας, σκέφτομαι ότι τα παιδιά σας παρουσιάζουν συμπτώματα συναισθηματικής ανασφάλειας και ίσως υπάρχει ανταγωνισμός και ζήλια μεταξύ τους.  Για να αντιμετωπιστεί αυτό, βοηθούν πολύ τα ακόλουθα:

1. Προσπαθήστε να τους αφιερώνετε εξατομικευμένο χρόνο όσο γίνεται, π.χ. μισή ώρα καθημερινά κάθε παιδί μόνο του μαζί σας / με το μπαμπά / τη γιαγιά, όπου θα κάνετε κάτι που  το παιδί επιλέγει μαζί.  Οι ισορροπίες στα άτομα, συχνότητα και διάρκεια έχουν μεγάλη σημασία.

2. Δίνετε επιβράβευση και στις 2, προσπαθήστε πολύ να μη φαίνεται κάποια διάκριση, ώστε να μη νιώθει η μια αδικημένη και να ζηλεύει από την άλλη

3. Κάποιες στιγμές δίνετε τους διαφορετικά αντικείμενα και δραστηριότητες κατάλληλες για την ηλικία τους, ώστε να απασχολείται και η καθεμιά μόνη της

4. Βρείτε και κάποιες δραστηριότητες που απολαμβάνουν να κάνουν μαζί (αν δεν τις έχουν βρει από μονες τους)

5. Στη μεγάλη εξηγήστε ότι η μικρή λόγω ηλικίας δεν καταλαβαίνει κάποιες φορές ότι την πληγώνει, αλλά πείτε της ότι αυτό δεν είναι σωστό και δε χρειάζεται να το δέχεται.  Μπορεί να τη σταματά ή να θυμώνει, χωρίς να τη κτυπά πίσω.

Μπορείτε να εφαρμόσετε αυτά και πολλά άλλα για εξομάλυνση της κατάστασης.  Αν τα παιδιά σας αισθάνονται πιο ήρεμα και συναισθηματικά πλήρη, θα εκφράζουν και λιγότερη αντιδραστικότητα ή επιθετικότητα.

Περισσότερα για αυτή την προσέγγιση στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο μου στην ιστοσελίδα μας  https://www.paidiatros.com/children/Attachment-Parenting.  Μπορείτε επίσης γενικά να διαβάσετε για το Attachment Parenting στο διαδίκτυο και αλλού.