Συχνές ερωτήσεις για βρέφος

Μόλις προχθές είδα το μήνυμά σας, δεν ξέρω αν έγινε κάποιο μπέρδεμα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Ελπίζω να βοηθήσει η απάντηση μου. Το άγχος αποχωρισμού είναι ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό στάδιο και διαρκεί περίπου μέχρι τους 18 μήνες της ζωής ενός παιδιού. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η τεράστια προσκόλληση σε ένα αγαπημένο πρόσωπο και η έντονη αντίδραση στον αποχωρισμό του παιδιού από αυτό. Η ανατροφή ενός μικρού παιδιού, ειδικά όταν κάποιος επιθυμεί να την κάνει σωστά, είναι αρκετά απαιτητική δουλειά. Για το λόγο αυτό, είναι πολύ δύσκολο όταν την αναλαμβάνουν αποκλειστικά ένα ή 2 άτομα. Είναι πάντα καλό για όλους να εμπλέκονται κι άλλοι, σε αυτή τη μικρή ηλικία όμως είναι καλύτερα και για ιατρικούς λόγους (έκθεση σε πολλά μικρόβια) αλλά και ψυχολογικούς, αν μπορείτε τις ώρες που θα απουσιάζετε να αναλαμβάνει τη φροντίδα του παιδιού μια έμπιστη νταντά (παρά να πάει το παιδί σε σταθμό), την οποία μπορείτε σιγά - σιγά να εντάξετε σε κάποιες δραστηριότητες μαζί σας, αφήνοντας την σταδιακά και μόνη της με το παιδί. Έχει σημασία η μετάβαση να γίνει αργά και ομαλά και το παιδί να νιώθει ότι αν σας χρειαστεί θα έρθετε. Το άγχος αποχωρισμού μπορεί να γίνει εξουθενωτικό για μια μητέρα, αν νιώθει ότι δε μπορεί να κάνει βήμα χωρίς το παιδί να την αναζητά απεγνωσμένα. Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι αυτό είναι προσωρινό και μάλιστα θα έρθει και μια μέρα όπου πιθανό να το παρακαλάτε εσείς για αγκαλιά και εκείνο να αρνείται! Το κακό είναι ότι όσο περισσότερο ο γονιός προσπαθεί να "ξεκολλήσει" το παιδί από πάνω του, τόσο το νιώθει το παιδί και 'γαντζώνεται" περισσότερο! Η λύση βρίσκεται συχνά στην υπομονή και στο να είστε όσο διαθέσιμη γίνεται τις ώρες που βρίσκεστε εκεί. Ένα παιδί που εισπράττει άμεση ανταπόκριση στις ανάγκες του αναπτύσσει μια ασφαλή προσκόλληση στους γονείς του, κοινωνικοποιείται και αυτονομείται γρηγορότερα.