ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΤΩΝ (ΚΟΡΙΤΣΙ). ΣΥΧΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ "ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ" ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ (ΕΜΕΝΑ ΔΗΛΑΔΗ). ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΘΥΜΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΗΣ ΕΞΗΓΗΣΩ ΕΓΩ ΤΟΤΕ ΗΡΕΜΕΙ. ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΠΑΙΔΑΚI ή ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ΄? ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Δυστυχώς οι πληροφορίες που έχω μέσω της επιστολής σου δεν είναι αρκετές, αλλά ακόμα κι αν ήταν, τα ερωτήματα που θέτεις είναι δύσκολο να απαντηθούν χωρίς να σας γνωρίζει κάποιος προσωπικά. Χρειάζονται περισσότερη διερεύνηση και εξατομικευμένη παρέμβαση, την οποία πιστεύω θα βρείτε ως οικογένεια σε προσωπική συνάντηση με ειδικευμένο ψυχολόγο. Θα προσπαθήσω βέβαια να σας θέσω εδώ κάποια ερωτήματα για προβληματισμό.
Σχετικά με το σχολείο, θα πρέπει να μάθετε όσο το δυνατόν περισσότερα και από την ίδια αλλά και από τη δασκάλα της. Είναι διαφορετικό αν κάποτε δεν την παίζουν κάποια παιδάκια - κάτι που συμβαίνει σε όλους και είναι φυσιολογικό - από το αν γίνεται θύμα περιθωριοποίησης και κοροϊδίας. Σε κάθε περίπτωση, η ένταση, η συχνότητα, αλλά και ο βαθμός ευαισθησίας και οι ιδιαίτερες ανάγκες κάθε παιδιού παίζουν ρόλο στις αντιδράσεις και τις συνέπειες.
Η προσκόλληση στους γονείς και ιδιαίτερα στη μητέρα είναι φυσιολογική σε μικρές ηλικίες. Παράλληλα όμως αναμένεται τα παιδιά να δένονται σε σημαντικό βαθμό και με άλλους που τα φροντίζουν, όπως τον πατέρα, γιαγιάδες και άλλους, αλλά και όσο μεγαλώνουν να αποζητούν την παρέα και άλλων παιδιών, την επιδοκιμασία της δασκάλας τους και άλλων. Αν αυτά δε συμβαίνουν, η κατάσταση πρέπει αν διερευνηθεί για να δούμε πού υπάρχει το πρόβλημα. Χρειάζεται επίσης αξιολόγηση της ποιότητας της προσκόλλησης ενός παιδιού στη μητέρα για να δούμε αν είναι φυσιολογική - εξελικτική ή παθολογική, αν υπάρχουν δηλαδή προβλήματα που χρειάζονται παρέμβαση. Αν η προσκόλληση είναι υπερβολική, ίσως δείχνει ανασφάλειες του παιδιού, δυσκολίες αυτονόμησης και άλλα που χρειάζονται παρέμβαση για να μη μετατραπούν σε χρόνια προβλήματα.
Όσον αφορά στη σχέση με τον πατέρα, ο χαρακτήρας του παιδιού παίζει ρόλο ναι, αλλά και του πατέρα επίσης. Αν ο πατέρας δυσκολεύεται να κατανοήσει και να αποδεκτεί το χαρακτήρα του παιδιού και τις ανάγκες του, τα λάθη και τις αδυναμίες του, αν γίνεται πολύ αυστηρός και σκληρός ή το παιδί τον βιώνει ως αδιάφορο και απών (είτε είναι πραγματικά είτε όχι), τότε το παιδί μπορεί να αντιδρά περισσότερο μαζί του. Ένα άλλο ενδεχόμενο είναι αν υπάρχει ρήξη μεταξύ των γονέων ή απόσταση, το παιδί να παίρνει το μέρος της μητέρας, απομακρύνοντας τον πατέρα. Αυτό βέβαια δεν είναι καλό για το παιδί και επηρεάζει το ψυχισμό του.
Εισάγετε την ημερομηνία γέννησης του παιδιού σας